Powiedziała „gorzka” – pijąc czarną kawę,
„zbyt słodka”, dodała, gryząc białą bezę,
stare wino rozlała, nie chcący, na ławę
budząc fanaberii przypadków syntezę.
Krzesło było za twarde, pogniotło jej suknię,
do tego chybocące, z jedną krótszą nogą,
przy stoliku za głośno było absolutnie,
sufit zbyt się zlewał z błyszczącą podłogą.
Herbata zamiast kawy – mało kolorowa,
w lukrowanych pączkach za dużo nadzienia,
szampan w nowym kielichu za szybko parował,
kelner za uprzejmie zbierał zamówienia.
W taki sposób wywarła wrażenie fochami,
na mężu, który siedział niby stary piernik,
że pomyślał, iż lepiej skończyć z delicjami,
niż zabrać taką jeszcze kiedyś do cukierni.

Rawa Mazowiecka 11 października 2007

Wolałbym czasem mgłą opłynąć
gęstą, jak krem z ubitej piany,
z oczu intruzom mógłbym zginąć,
w ciszy na przyszłość robić plany.
Pod grubą z białych smug pierzyną
nikt by nie karmił skrytym kłamstwem,
nie poił myśli zła toksyną,
piękna nie zniszczył zwykłym chamstwem.
Zgasłyby mędrków myśli złote,
zamilkłby w sieci dźwięk sensacji
i zamiast tonąć w morzu plotek,
pływałbym w falach kontemplacji.
Mimo, że pośród mlecznej drogi
błądziłbym ślepo jak pies nocą,
to przecież w końcu moje nogi
tam właśnie kiedyś mnie poniosą.

Rawa Mazowiecka –wrzesień 2006

Idę z przyrodą po imieniu
pogadać chwilę w samotności,
ostudzić myśli w chłodnym cieniu
i tchem zaciągnąć się, wolności.
Idę wyśpiewać wraz z ptakami
pieśni co echem w drzewach toną,
wiatru nadziei powiewami
osuszyć z udręk twarz zmęczoną.
Idę przez okno z ramion dębu
patrzeć jak tonie las w paproci,
jak się nad łanem młodych pędów
nić pajęczyny w słońcu złoci.
Czasami by odpocząć siadam
na skraju dwóch piaszczystych alej,
obłoki w bajki poukładam
i razem z nimi idę dalej.

Rawa Mazowiecka – czerwiec 2006

I jak to się stało panie ka i panie wu,
że dawniej mocni w gębie, a dzisiaj brak wam tchu?
że dawniej w pierwszym rzędzie, a dzisiaj poza krąg?
że nikt wam nie chce podać, jak trędowatym rąk?
że każdy płonie wstydem mówiąc, że też was zna,
dukając zamiast imion: ten wu i tamten ka?

I gdzie są przywileje, i nietykalnych ton,
gdy dłonie wasze ściska sprawiedliwości szpon?
Gdzie jest też wasza władza, potęga, wszelka moc
w zamkniętej, zimnej celi, w której króluje noc?
I gdzie są przyjaciele, ci których każdy ma?
Każdy z wyjątkiem panów, panowie wu i ka.

Nie szkoda was oszuści, a tylko sumień tych,
które rozerwał waszej podłości ostry sztych.
Więc nie próbujcie nigdy zasiewać w duszach zła
by los nie zechciał oddać chopaszkom: wu i ka.
I lepiej zwać się homo, niż skalać imię swe
by życie znów nie dało wielkiego kopa w de.

Rawa Mazowiecka – maj 2006

Życzeniom nie było końca, bukietów szerokie wazony,
dziękując, do stołu zaprosił, swych gości gospodarz wzruszony.
Podnosząc kieliszek z kryształu ze łzą zaczął rzewnie wspominać,
jak wiele lat temu ktoś z gości kołysał go w rękach na chrzcinach.
Na znak, ceremonii kościelnej pokazał z obrzędu pamiątkę.
„A teraz za zdrowie rodziców, podnieśmy do ust pięćdziesiątkę”.
Tuż po wypitym toaście historię swą zaczął na nowo
jubilat, któremu przez grzeczność nikt nie próbował wejść w słowo.
„Komunię rzecz jasna pamiętam, bo miałem już wiosen dziewiątkę,
więc wszyscy, za zdrowie mych chrzestnych, wypijmy na bis pięćdziesiątkę”.
Gdy doszedł do lat osiemnastu pięć jeszcze toastów wypito,
a mowa nie była już płynna, lecz jakby cedzona przez sito.
„To do-wód, że w końcu doj-rza-łem”, wyciągnął dokument z pieczątką,
„więc teraz niech wszy-scy się ra-czą za zdro-wie me znów pięć-dzie-sią-tką.
A potem, że żona i dzieci to w życiu najlepsza jest wziątka.
Za zdrowie najbliższych została wypita do dna pięćdziesiątka.
Kolejne wypito za pracę i grono przyjaciół wesołe,
aż w końcu jubilat zmęczony mógł spocząć z kielichem pod stołem.
Gdy z gości ktoś nagle zapytał „to ille juubilaat oobchoodzii”?
Zebrani spojrzeli po sobie – „Ech pamięść nas szyyskich zafoodzi”.
I zaczął się konkurs na daty, zakładów stawiano dziesiątki.
Lecz kiedy nikt nie mógł odgadnąć wypito znów dwie pięćdziesiątki.
Aż nagle spod stołu wyjrzało oblicze jak twarz mapeciątka.
Jubilat swych gości pogodził: „Stuuchneeła mi ciś pieencieesioontka”.

Rawa Mazowiecka – 15 czerwca 2006

Coś dla oka coś dla ucha.
Każdy patrzy, każdy słucha.
I kupują na pamiątkę
za dwa złote lub za piątkę,
tu breloczek z Matką Boską,
albo z porno gwiazdą włoską,
tam grającą butlę z winem,
koraliki dla dziewczynek,
miecz co pali się ogniście
dla chłopaków oczywiście,
proszek, który wszystko spierze
w reklamówkach wraz z papieżem.
Obok widać inną chałę:
sztuczne kwiaty żółto-białe,
obraz w wielkiej złotej ramie
z rykowiskiem na polanie.
Są też w szklanej kuli ptaki,
wazon niby z chińskiej laki,
gumka z wonią dla ołówka,
plastikowa trupia główka,
biżuteria, tusz, pomady,
wielki penis z czekolady,
zaś w gazetach dla okrasy
przykre jawią się golasy.
Na ekranach i w głośnikach
disco polo gra muzyka,
a polityk, choć nie umie,
tańczy w głodnym wrażeń tłumie.
Wszystko cieszy, wszystko łasi,
wszystko czarny humor gasi.
Tylko szkoda że nikt nie wie
że to lipa i badziewie,
i że rozum jest niestety
pełen kiczu i tandety.

Rawa Mazowiecka – maj 2006

Dzisiaj kobierzec życzeń rozwijam przed wami,
utkany od pokoleń doświadczeń powojem,
przybrany z każdym krokiem złotymi myślami,
by stąpać po nim lekko przez padół we dwoje.

Krok pierwszy na dywanie odciśnijcie sami,
by obsiać marzeniami pola swe obficie.
Nie pozwólcie im nigdy zarosnąć chwastami
i spróbujcie marzenia zamienić na życie.

Przy następnym stąpnięciu weźcie z sobą wiosnę,
niech pilnuje ogniska by chłód nie zagościł,
by was deszczem nie zlały pragnienia zazdrosne,
lecz by serca do głębi przemokły z miłości.

Żeby miłość wam nigdy nie trzasnęła drzwiami,
byście byli silniejsi od fal przeznaczenia,
byście, ucząc się czerpać z miłości garściami,
nie musieli uczęszczać do szkoły cierpienia.

Zabierzcie wszystkie perły wyłowione z morza,
stawiając krok ostatni na miękkim poszyciu,
policzcie je, by w końcu odchodząc w przestworza,
nie żałować, że czegoś zabrakło wam w życiu.

Rawa Mazowiecka – czerwiec 2006

Jeśli kiedyś zechcecie chociaż raz mnie spotkać
by zapytać, bez zysku, o stan mojej doli,
to będziecie musieli łamigłówkom sprostać,
żeby próżne pragnienia zechcieć zadowolić.

Oczekiwał was będę z rękami pod głową,
zatopiony w zieleni gęstym oceanie,
lub w arenie zalanej falangą rockową,
lub w rozbitym gdzieś w CK indiańskim wigwamie.

I kiedy już nie będę mógł próśb waszych spełnić,
ciekaw jestem kto wtedy w mej łodzi się znajdzie,
chcąc wybranej załogi szereg uzupełnić,
ilu zechce mnie szukać, a ilu odnajdzie.

Rawa Mazowiecka – grudzień 2008

To miejsce będzie zawsze stęsknioną przystanią,
w której czas swego biegu zatraca świadomość,
aura sprzeciw zalewa jedności otchłanią,
scala cumą miłości szaleńczą znajomość.

To miejsce będzie zawsze domowym zaciszem,
w którym o dniu codziennym toczą się rozmowy,
wspólnych marzeń strzegą sekretów berdysze,
czasem w życie wplatając, jak wątki w osnowy.

To miejsce będzie zawsze sceną do zabawy,
do wspomnień przy muzyce każdej wspólnej chwili,
do bezkrwawych polowań z orężem agawy
zwalającym strzałami ognistej tequili.

To miejsce będzie zawsze niebotycznym tronem,
w którym, jak regenci, można siąść na szczycie,
wkładając niewidzialną schronienia koronę,
można wtedy się bawić i rządzić swym życiem.

Rawa Mazowiecka – marzec 2009